எனக்கு மிகவும் நெருங்கிய சொந்தக்காரப் பெண் ஒருத்திக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகி இருக்கிறது. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்புதான் என் மகனுக்குத் கல்யாணம் நடந்தது என்றாலும் இப்போதுதான் திருமணம் என்ற ஒரு நிகழ்வின் முழுப் பரிமாணமும் எனக்குப் புரிய ஆரம்பித்திருக்கிறது. சமீப காலத்தில் எங்கள் நெருங்கிய வட்டத்தில் நடந்த சில திருமணங்களின் செலவு 10 லட்சத்துக்கும் மேற்பட்டது என்று கேள்விப் பட்டபோது ஒரு வேளை திருமணப் பந்தலையே பண நோட்டுக்களை வைத்து கட்டினார்களோ என்று நான் யோசித்ததுண்டு. ஆனால் இன்றைய விலைவாசியில் தலைக்கு முன்னூற்று ஐம்பது ருபாய் என்ற கணக்கில் கல்யாண சாப்பாட்டுக்கே பல லட்சங்கள் செலவாகிறதாம். அது போக மேடை அலங்காரம், பூப் பந்தல்கள், மணப்பெண் அலங்காரம், தாம்பூலப்பை , சீர் பட்சணம், இரண்டு நாள் சத்திர வாடகை சேர்த்தால் பத்து லட்சம் ஒன்றுமே இல்லை என்று என் உறவுக்காரப் பெண்மணி (பெண்ணின் தாயார்) எனக்கு விளக்கினாள். இது தவிர புடவை, வேஷ்டி, தங்க நகைகள், வெள்ளிப் பத்திரம் என்று இன்னும் சில லட்சங்கள்.
வீட்டில் ஒரு திருமணம் என்பது மகிழ்ச்சியான நிகழ்ச்சிதான்; அதைச் சிறப்பாகக் கொண்டாட நினைப்பது இயல்பே. ஆனால் கொண்டாடுவது என்றால் ஆடம்பரமாக செலவு செய்துதான் கொண்டாட வேண்டுமா என்ன? என்னதான் சொன்னாலும் பெண்ணுக்கு நகை புடவை போன்ற விஷயங்களை யாரும் குறைப்பதாக இல்லை. இதில் வேடிக்கை ஆன விஷயம் என்னவென்றால் இன்றைய இளம்பெண்கள் பலரும் தங்க நகை அணிவதை விரும்புவதும் இல்லை. ஆனாலும் பெற்றோர் விடுவதாக இல்லை. சம்பிரதாயம் என்று சொல்லி இருபது பவுனாவது போட்டு விடுகிறார்கள். இப்போதெல்லாம் ஒரு புதுக் கூத்து வேறே சேர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. மாப்பிள்ளைப் பையனுக்கு செயின், மோதிரம் போக braceletடாம். எந்தப் பிள்ளை இதை எல்லாம் போட்டுக் கொண்டு இருக்கிறான் என்று புரியவில்லை. எனக்குத் தெரிந்து தமிழ் சினிமாவில் மைனர்
வேடம் போடுபவர்கள்தான் இதெல்லாம் போட்டுக் கொண்டு அலைகிறார்கள். மற்றதெல்லாம் கழுத்தில் ஆபீஸ் id கார்டைத்தான் தொங்கவிட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.
புடவை - பெண்ணுக்கு மட்டுமே ஐந்து ஆறு ஆடம்பரமான புடவைகள். புடவைக் கடைகளுக்கு இதுவே ஒரு பெரிய பிசினஸ். சாமுத்ரிக்கா, பரம்பரா என்று என்னென்னமோ பேர் சொல்லி புடைவைகள் - ஒன்றாவது 25 ஆயிரத்துக்குக் குறைவில்லை. இதில் விசேஷம் என்ன வென்றால் இந்தப் பெண்களில் முக்கால்வாசிக்கு மேல் புடவையே கட்டியது இல்லை இனியும் கட்டுவதாக இல்லை. திருமண விசேஷங்களுக்குப் புடவை கட்டி அலங்காரம் செய்வதற்கென்றே அலங்கார நிபுணர்கள் வருவார்கள். பெண்ணின் கூடவே இருந்து வேளாவேளைக்கு அலங்காரம் செய்வார்கள். சும்மா 25அல்லது 30 கொடுத்ததால் போதும் - ஆயிரங்கள்தான். அந்த வீடியோ விலும் போட்டோக்களிலும் அழகாக வரவேண்டும் என்பது மட்டுமே நோக்கம். அப்புறம் இந்தப் புடவைகள் அழகாக மடித்து கப்போர்ட் உள்ளே தூங்கும். அவ்வளவுதான். இதற்கு என் இதனை விலை கொடுத்து வாங்க வேண்டும். பேசாமல் convocation gown போல வாடகைக்கு எடுத்துவிடலாமே என்று தோன்றும். மேல் நாடுகளிலும் வெட்டிங் gown க்கு செலவழிக்கிறார்கள். ஆனால் அது ஒரு உடுப்புக்காக மட்டுமே. இங்கே சுமார் ஐந்தோ ஆறோ. இதெல்லாம் போக ஒரு ஒன்பது கஜம் புடவை வேறே - அந்தக் காலத்தில் பூஜை விரதம் போன்ற நாட்களில் 9 கஜம் உடுத்துவார்கள். இப்போதோ பலருக்கும் அதை உடுத்தவே தெரியாது. ஆனாலும் சம்பிரதாயமாய் அந்த தாலி கட்டும் வைபவத்துக்கு அதைக் கட்டாயம் அணிய வேண்டும். அப்புறம் அலமாரி உள்ளே அது தூங்க வேண்டும். சரி ஒரு மணி நேரத்துக்குத்தானே என்று சாதாரணமாக வாங்குவார்களா என்றால் அதுதான் இல்லை. இரண்டு பக்கமும் கெட்டி ஜரிகை போட்டு பெரிய புடவை வேண்டும். இல்லை என்றால் கல்யாணத்துக்கு வருபவர்கள் என்ன நினைப்பார்கள் என்பார்கள். ஒரு காலத்தில் ஆந்திரா மட்டும் கர்நாடகத்தில் முஹூர்த்ததின் போது மஞ்சளில் தோய்த்த காட்டன் புடவையைத்தான் மணப்பெண்ணுக்கு கட்டுவார்களாம். நான் பார்த்த கேரளா நாயர் திருமணத்திலும் பெண் அது போல லேசான ஜரிகை போட்ட வெளிர் சந்தன புடவைதான் கட்டி இருந்தாள். பெண்ணுக்கும் பிள்ளைக்கும் நெருங்கிய உறவினர்களும் அது போன்ற புடவை அல்லது முண்டு தாவணிதான் அணிந்திருந்தனர். இந்த ஆடம்பரப் பட்டுப் புடவைகள் எல்லாம் எப்போது சம்பிரதாயம் ஆயின என்று கொஞ்சம் ஆராய்ச்சி செய்து கண்டு பிடிக்க வேண்டும். எனகென்னமோ இவை புடவை உற்பத்தியாளர்களின் மார்க்கெட்டிங் திறமையால் உருவாக்கப்பட்ட சம்பிரதாயங்கள் என்றுதான் தோன்றுகிறது.
சானியா - ஷோயப் திருமணத்தின் போது கேள்விப்பட்டேன் பாகிஸ்தானில் விருந்துகளில் ஒரு சிறப்பு உணவு item மட்டுமே போட வேண்டும் என்ற சட்டம் இருக்கிறது என்று. இந்தச் சட்டத்தை நம் நாட்டிலும் தீவிரமாக செயல்படுத்த வேண்டும். நம் கல்யாண விருந்துகளில்தான் எத்தனை வீணடிக்கிறோம்! எத்தனை வகையான பொரியல், கூட்டு, எத்தனை வகை இனிப்புகள்! நாற்பது வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களில் பாதிக்கு மேல் சர்க்கரை வியாதி கேஸ். இன்னும் பலருக்கு உடல் பருமன் தொல்லை. எத்தனையே ஆரோக்கியமாக இருந்தாலும் திரும்பத் திரும்ப விருந்து சாப்பாடு மூன்று வேளை சாப்பிட்டால் யாருக்கும் அஜீரணம்தான் வரும். ஒரே ஒரு வேளை அல்லது இரண்டு வேளை மட்டுமே கல்யாண விருந்து கொடுத்தால் போதுமே. அதிலும் எந்த மாதிரியான விருந்து என்று தீர்மானம் செய்து கொண்டு எல்லோருக்கும் அதே போடலாம். ஒரு பக்கம் தென்னிந்திய வகைகள், ஒரு பக்கம் வடை இந்திய உணவு, அப்புறம் chinese, ஒரு பக்கம் pasta, pizza, அது தவிர சாட், அப்புறம் தோசா கவுன்ட்டர், ஸ்வீட்ஸ் அது போக ஐஸ் கிரீம். இது போல் சாப்பிட வேண்டும் என்றால் ஹோடேலுக்குப் போகட்டுமே எதற்கு கல்யாணத்தில் இத்தனை வகைகள்? இப்படித்தான் செலவையும் wastage ஐயும் அதிகரிக்கிறார்கள்.
சமீபத்தில் ஒரு திருமணத்தில் reception ; இப்படித்தான் எக்கச்சக்கமான சாய்ஸ். ஒரு ரவுண்டு பார்த்துக் கொண்டு வந்ததிலேயே வயிறு ரொம்பிப் போன உணர்வு. நேராக தயிர் சாதம் எங்கே என்று தேடித் பார்த்து அதை மட்டும் சாப்பிட்டு வந்து விட்டேன். அதற்கும் அந்த contractor 350 ரூபாய்தானே போடப்போகிறார்? என்னைப் போலப் பலரும் இருப்பார்கள். யாரால் அங்கே போடும் எல்லாவற்றையும் சாப்பிட முடியும்.?இல்லை சாபிட்டலும் யார் மறுநாள் அவதிப் படுவது?
இது எல்லாவற்றுக்கும் மேலான ஒரு வீண் செலவு என்னவென்றால் இந்தத் தாம்பூலத்தோடு ஏதோ பாத்திரங்கள் அல்லது fancy பொருட்கள் கொடுக்கிறார்களே அது எதற்கு? முக்கால்வாசி வீட்டில் அது வேலைக்காரிக்கு போகிறது. குழந்தைகளை பிறந்தநாள் கொண்டாட அழைக்கும்போது இது போல் பரிசு கொடுத்து அனுப்புவார்கள். வாழ்த்த வரும் குழந்தைகள் பிறந்தநாள் கொண்டாடும் குழந்தைக்கு பரிசு கொண்டு வருவார்கள். அதனால் அவர்கள் போகும்போது வெறும் கையோடு அனுப்ப வேண்டாம் என்று ஏதானும் ஒரு பொம்மையோ விளையாட்டு பொருளோ கொடுத்து அனுப்புவார்கள். கல்யாணத்துக்கு வரும் விருந்தினர் அனைவருக்கும் தாம்பூலம் தனித்தனியே கொடுக்க இயலாது என்பதற்காக உருவாக்கப்பட்ட conveneince இந்தப்பை. அதற்கும் மேலே அதனுள்ளே எதற்கு ஒரு ஸ்டீல் பாத்திரம் அல்லது பிளாஸ்டிக் டப்பா? மொய்க்கு பதில் மரியாதையா? ஏற்கனவே இருக்கும் செலவு போதாதென்று இது போல் ஏதானும் புதுப் புது 'சம்பிரதாயங்கள்' வேறு எதற்கு உருவாக்க வேண்டும்?
இப்போது கல்யாணம் நிச்சயம் ஆகி இருக்கிறது என்று சொன்னேனே அந்தப் பெண்ணுக்கும் அவளுடைய தாயாருக்கும் இடையே நடந்த ஒரு சம்பாஷணையின் போது நானும் இருந்தேன். தாயார் பெண்ணுக்கு இன்னும் சில வெள்ளிப் பாத்திரங்கள் வாங்க வேண்டும் என்று சொன்னாள்அதற்கு கல்யாணம் ஆக இருக்கும் பெண் சொன்னாள்; "எதற்காக அம்மா, அவர்களோ கேட்கவில்லை. எனக்கோ இவை எல்லாம் உபயோகப் படவே போவதில்லை. இதை வீட்டில் பூட்டி வைத்து விட்டு நான் வேலைக்குப் போகும்போது கவலை வேறு பட வேண்டும். ஏன் வீணாக அலைகிறாய்?" என்று. அதற்கு அவள் தாயார் சொல்கிறாள்: "இதோ பார் சபையில் சில விஷயங்கள் வைத்தால்தான் கௌரவமாக இருக்கும். நீ உபயோகப் படுத்துவாயோ இல்லையோ அதை எல்லாம் பற்றி எனக்குக் கவலை இல்லை. நான் கொடுப்பதைக் கொடுத்து விடுகிறேன். நீ அவற்றை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்" என்று.
இது என்ன லாஜிக்? கல்யாணத்தில் சீர் செய்வது பெண்ணுக்கும் பிள்ளைக்கும் உபயோகப்படுவதர்கா இல்லை ஊர் மக்களைத் திருப்திப்படுத்தவா?
ஆனால் பெரும்பான்மையான உயர் மத்தியத்தர மக்களின் மனோபாவம் இப்படித்தான் இருக்கிறது. "மாற்றம் தேவை ஆனால் நான் அதை செய்யத் தயாராக இல்லை. வேறு யாராவது முன்வந்து செய்தால் நான் அதை ஆதரிக்கத் தயார்."
என்னவோ போங்கள். இருக்கிறவர்கள் இது போலெல்லாம் செய்து ஒரு முன்னோடி உருவாக்கி விடுகிறார்கள். இது இல்லாதவர்களின் சுமையை அதிகரிக்கிறது. அப்புறம் பெண் குழந்தை என்றாலே செலவு என்ற ரீதியில் எண்ணங்கள். இதனால் கீழ்மட்டங்களில் பல வேண்டாத பின்விளைவுகள்.
இன்னொரு சட்டமும் வேண்டும்: இந்த தேர்தல் செலவுக்கு ஒரு உச்ச மட்டம் நிர்ணயித்திருப்பதைப் போல், திருமண செலவுக்கும் ஒரு உச்சமட்டம் கொண்டு வர வேண்டும். என்ன சொல்கிறீர்கள்?
Maybe for today's groom-to-be types, the bride's family can give:
ReplyDelete1) Gold long chain with clip for ID card
2) Gold case for cell phone/pager
3) Gold laptop case
The budget required for traditional weddings is becoming insanely huge ! At least for the "Veettai Katti Paar" part of this phrase, there is ample time and EMI schemes available
Maybe someone should start a similar scheme for funding marriages with the tagline - "Marriages are made in heaven, and financed by XYZ company" - with the key members of the marriage party wearing visible XYZ company logos
Bits of chocolate: nalla yosanai. anaal ippo irukkara nilamaiyil idellam security risk illayo?
ReplyDeleteanaa oorar mechuvaargal enraal idayellam seidhalum seivaargal.
hahahha. copyright the scheme. i am sure some finance company is going to grab your idea for their thirumagal thirumanath thittam.
Whattay name for the finance company - Senthamizhil Ooriya Manam Veesudhey !
ReplyDeletePV
Adada - You had a golden opportunity and you missed it - I am referring to your son's wedding, that also could have been as simple as Indira Gandhi's or Sonia Gandhi's may be.... Bottomline is, all of this is relative - someone will call what we do as extravagance and we call someone else as extravagant .. only when it is just the bride and the groom and their parents/guardians alone present in the solemnizing ceremony and the process gets over with that, it cant be called a simple wedding in IMHO
ReplyDelete"You are so right. Money is literally wasted. The best would be to go for a simple wedding and throw a huge dinner or lunch at one go, instead of celebrating for so many days.
ReplyDeleteAlso there is this velaiyadal thattu- the one where the girl's side arranges some "n" number of thattu for nishchayathaartham and the boy's side tries to outdo that "n" number of thattu during marriage and it is such a waste of time and money and nothing but "show-off", in the name of sampradhayam.
And these days in chennai, in the marriage hall they have a "seer room", where everything is displayed, including Gold and silver stuffs..it happened during my wedding too...7 years back!!! IMHO not necessary at all...
Though for the silver and Gold stuffs, my mom has another explanation. She says it is all "asset", so that in case we are in dire need of money at some point of time in life, we can use that....it does make sense though( from their POV)... but yeah.."displaying" bit doesn't make sense...
And we tend to spend so much money on the photographs and DVD, and in my case, we don't even open that HUGE , HEAVY marriage album ever. Hope to do it atleast when I become old, if I have the strength to lift it."
aargee
PV: Some bank I think it was Karur vaisya bank had a recurring deposit scheme which they called Thirumagal thirumanth thittam.
ReplyDeleteAnon:I have a problem with anon commenters who think they can say anything even without knowing me.
Since you commeneted ona Tamil popst I assume you are familiar with the way Tamil brahmin marriages are conducted. It is the girl's side that decides on how the wedding is conducted. The boy's side can only make demands if they want. They cannot force the girls' side to reduce anything. May be you are from Thanjavur- the sharpness and sarcasm makes me believe so.
The same thing happened with my son's wedding. So we could only try NOT TO make any demands.The main complaint from their side was that " ellame vendamnu sollidarel'. In fact we requested for a temple wedding and a reception which was summarily dismissed by the girls' side citing "engalukku ore ponnu. Enga paiyanukku pannina madiri ponnukkum pannanum. melum idhu kadiasi kalyanam. So engalaley mudinjavaraikkum panna aasaip padarom." matter closed. We could not say anything more.
Actually the girl's side had a golden opportunity to take the lead and reduce expenses because we simply wanted the girl and nothing more. But they refused to take it.
Aargee; Now I understand all the thattus that came at my son's nichayathartham. This is a tradition is it?
Display of seeru is one of the most vulgar displays of status I have seen. That is why I say there should be a law limiting expense on weddings.
ooh oooh - what a strong reaction... i dont know what happened in your son's wedding, you mentioned the happenings briefly in your other posts on wearing wrong footwear etc I thought it was an elaborate wedding. I understand it is the girl's side who decide on how they want to spend with (ofcourse) the buy in from groom's side at the least. Your sentence in this post "mattram thevai aanaal naan seiya matten yaaravadu mun vandhu seithal adarikka thayar" kind of egged me to write this. No offence please. It helps to introspect sometimes .... On another note, I know of a boy who said he wouldnt marry the girl if they spent such huge sums and he got everyone to agree on a simple marriage - but they are few and far between I suppose :)
ReplyDeleteAnonymous is anonymous isnt it - if someone knows you they wont remain anonymous. When you are ok with anonymous writers approving or commending your thoughts, why is it the question of not knowing you comes up? May be you should block anonymous comments altogether if it is not palable to receive thoughts which brings out some fallacies in the argument in your post. As Gandhi said, be the change you want to see change
ReplyDelete@anon: there is a tendency for people to believe that they know everything about a blogger because they have read what she/ he writes.
ReplyDeleteIn our own way we tried to keep our side of the wedding simple without imposing our views on the girl's/ girl's parents' wishes. For example we had only family at the nischayathartham and the whole event was done at our house. For the wedding it was mostly e-invites from our side. we also limited our guests at the wedding to about 30. And no gifts with thamboola pai. We bought the saris for the girl for most of the occasions. And our reception had a set menu in the space provided by my husband's employer institution.
people did make snide comments about kanjaththanam despite having just one son. I could not care less. I generally try to be the change I like to see and do not write about something I do not believe in or practice.
If you have been following my blog at agelessbonding i would have assumed that you would know that much about me.
we were guests at the wedding at the girl's side and we behaved graciously as guests should.
There was another comment on this post. I dont know if it is the same anon. It said;
Anonymous is anonymous isnt it - if someone knows you they wont remain anonymous. When you are ok with anonymous writers approving or commending your thoughts, why is it the question of not knowing you comes up? May be you should block anonymous comments altogether if it is not palable to receive thoughts which brings out some fallacies in the argument in your post. As Gandhi said, be the change you want to see change .
My response to this is:
My problem with anon commenters is that most of the time they are people who know me. but they tend to go anon when they want to make sharp criticisms.
The point I said about not knowing me is that unless you know me personally none of my readers can claim to know about my personal life from my blog. I speak about my son's work at times but usually refrain from talking about my family in detail. I express opinions and feelings on issues most of the time and I try to be as honest as I can be. These posts are not meant to solicit appreciation or admiration.
There is no question of blocking comments unless they are obscene or offensive. Blogs are meant to provoke healthy interaction and opposing view points are most welcome as long as they are not intended to hurt.
Usha, I have two daughters. I better start saving..
ReplyDeleteThe comments are strictly based on the sentences written in the blog - the point is like this and please look at it as only a intellectual logical perspective - you succumbed to the pressures of being a gracious guest, your relative is succumbing to the pressures of the society and all of us at some time or the other succumb to some pressure or the other isnt it - so why make statements like iruppavargal ellam serndhu oru munnnodi uruvakki vidugirargal illadavardhan kashtapada vendi irukkiradhu" .. its about resisting things when we know it is wrong. Since I get a feeling that you do not like ostentatiousness in any form (once again this is also based on your blog contents only) I was wondering why you could not resist it in your case.
ReplyDeleteIts more a curiosity to know how each one thinks and nothing more nothing less .. so chill
Raj:Hahahha. illena shivaji padathule solomon papayya madiri edhanum plan pannalame.
ReplyDeleteThese days most boys do not want an ostentatious wedding. So you can decide and have a kovil kalyanam and one wedding meal.
Anon:In my son's case we did not arrange the marriage. They had already decided to get married and the girl was under pressure from her parents to comply with their wishes on how the wedding was to be done. And we did not want to complicate matters. So we had our way at our reception.
I do understand the social compulsions they felt and that is why I was talking of having a law to limit expenses so it will cease to be such a status issue.